Louis Jansen

Pracownik/Uczeń/Człowiek z zewnątrz

Imię i nazwisko: Louis Jansen

Data urodzin: 7 II 1995

Rodzina: ---

Pochodzenie: Holandia/Amsterdam

Wygląd:
Prawie sześć stóp wzrostu to akurat tyle, by nie wyróżniać się w tłumie. Chłopak jest przeciętnej postury. Nie jest ani gruby, ani chudy, nie jest również za specjalnie umięśniony. Ma bladą, porcelanową cerę, przez co szybko się opala i to na czerwono, co nie jest ani ładne ani przyjemne. Gdyby nie utrudniało mu to życia w wystarczającym stopniu, to można jeszcze dodać, że jego cera jest sprawcą wszelkich rumieńców i innych irytujących reakcji, na które nigdy nie mógł nic poradzić. Każdy włos odstaje we własną stronę, jednak ten mało co robi, aby wreszcie porządnie się ułożyły. Włosy same w sobie nie są zbyt długie, jednak jego grzywka zasłania jego duże oczy w odcieniu lazuru, lekko przechodzące w wiosenną zieleń. Niegdyś miał czarne włosy, potem przefarbował je na blond, ale ostatecznie wrócił do czerni.
Zmienił ich kolor z powodu znajomej, która po przefarbowaniu swoich włosów była karcona i zaczepiana przez nauczycieli. Chłopak, aby pokazać nauczycielom, że to nic wielkiego, sam zmienił ich wygląd. Po tym nauczyciele przestali zwracać na to uwagę, jednak sam zaczął być zaczepiany przez delikwentów i wyzywany. Nic to na nim nie robiło, dopóki inni myśleli, że zrobił to w dobrej sprawie. Mimo jego włosów, ubrania mało go wyróżniają. Stara się ubierać schludnie, a u brania dobierać tak, aby do siebie pasowały. Nosi wyprasowane koszule, nie włożone w spodnie, bluzki na długi rękaw, który jest trochę przydługi, a nieraz bluzy z kapturem. W chłodniejsze dni ubiera jeansy, a kiedy na niebie widać słońce, a na termometrze więcej niż dwadzieścia stopni, chętnie ubierze jakieś trzy-czwarte spodenki. Nie wybrzydza w butach. Może nosić kilka lat te same trampki, nawet wtedy, kiedy będą dosyć zniszczone. Zmieni je dopiero wtedy, kiedy ktoś zwróci mu uwagę.

Charakter:
Niby spokojny i uprzejmy. Niby uczynny, samodzielny i inteligentny. Niby. Louis stara się utwierdzać innych w przekonaniu, że taki jest. Do osób mu nieznanych zwraca się mile i z ufnością w głosie. Na jego twarzy gości wtedy serdeczny uśmiech.
Spokojnie podchodzi do wszystkiego i pomaga innym, aby uważali go za osobę godną naśladowania. Pragnie być jak najlepszy, aby jego rodzice żałowali, że go zostawili. Aby kiedyś spojrzeli na niego i na ich twarzach pojawił się wyraz smutku. Chłopak już do nich nie należał, nie uważał ich za swoich rodziców. Wolał wmawiać sobie, że nie ma rodziny. Że jest zależny sam od siebie. Że nie musi na nikim polegać, tylko na samym sobie.
Pozory pozorami, ale jaki jest naprawdę? On sam nie wie. Udawał tyle charakterów, że już sam nie wie, który jest jego. Wszystko mu się pomieszało. Tak czy inaczej, przy osobach dobrze mu znanych, którzy wiedzą, jaki jest naprawdę, jest taki, jak mu najwygodniej. Jego postawa zależy od osoby. Jeśli ją lubi jest dla niej nieco milszy i powstrzymuje się od aroganckich czy wrednych docinek. Uśmiecha się wtedy znacznie więcej i jest to prawdziwy uśmiech lub nawet śmiech. Dla osób przez niego nielubianych jest wredny na całej linii. Nie interesuje go, co ta osoba do niego mówi, stara się jej nie słuchać i ją ignorować. Rzadko zdarza się, aby chłopak polubił kogokolwiek tak bardzo, aby mógł skoczyć za nim w ogień, ale jeśli już znajdzie się taka osoba, sam będzie się ciągle do niej przyczepiał, próbował z nim rozmawiać, nawet wtedy, gdy nie będzie go słuchać. Będzie chciał dowiedzieć o nim jak najwięcej, wiedzieć jak nazywa się jego matka, jak nazwałby swoje dziecko lub nawet rozmiar bielizny. Nie będzie chciał go nigdy opuścić. Stanie się wtedy jak teoretyczny prześladowca, jednak jego miłość byłaby prawdziwa. Starałby się dla tej osoby zmienić tak, aby go zaakceptowała. Jednak kiedy owa osoba go opuści na pewno nie powróci do siebie w krótkim czasie.


Historia:
Louis odkąd pamięta, mieszkał w sierocińcu. Jego rodzice oddali go do domu dziecka z niewiadomych dla niego przyczyn.
Z wiekiem stawał się coraz bardziej zamknięty w sobie, jednak w podstawówce inne dzieci zaczęły mu dokuczać z powodu jego życia. Chłopak ignorował ich dokuczanie, jednak kiedy wszystko to przerodziło się w prześladowanie, wszystko to, co dusił w sobie do tego momentu, wyszło na zewnątrz. Stał się wredny i sam zaczął prześladować swoich prześladowców. Dzieciaki zaczęły uważać, że jest świrnięty, więc zostawiły go w spokoju. Jednak jeden się nie odczepił. Louis nie wie, czy rozmawiał z nim z litości czy tylko po to, aby zapełnić sobie czas. Tak czy inaczej chłopak nie zwracał na niego uwagi, jednak ten nie chciał się odczepić, a dawał mu wiele razy do zrozumienia, że za nim nie przepada. Po czasie po prostu się do niego przyzwyczaił. On wtedy odetchnął z ulgą i kolejny raz zmienił sobie charakter. Spróbował być dobrym dzieckiem, zaczął się dużo uczyć, nawet zbyt wiele, jak na jego wiek. Chciał wypaść przed innymi jak najlepiej. Jak chłopczyk z dobrej rodziny.
Chciał również, aby inni zobaczyli, że potrafi być lepszy od nich, choć i tak w środku nadal był aroganckim dupkiem i z powrotem zaczął w sobie wszystko dusić. Inni więc żyli w przekonaniu, że Louis zmienił się na lepsze. Podziwiali go i chwalili, a chłopak, choć na zewnątrz z serdecznym uśmiechem na ustach, w duchu gardził tymi osobami.

Ciekawostki:
> Uwielbia koty;
> Dobrze gotuje;
> Prowadzi swój dziennik;
> Nie potrafi pływać;
> W gimnazjum poznał Michaela Evansa;
> Nie jest jakimś wielkim Chopinem, ale lubi pograć na fortepianie, bądź pianinie.
> Jest niestabilny uczuciowo;
> Trudno wybacza wyrządzone mu krzywdy;
> Prześladowca (?)
> Wstydliwy w obecności dziewczyn;
> Uwielbia ładne zapachy;